BAKMAYIN SİZ CIVIL CIVIL IŞIKLARIN YANDIĞINA!
Cafer ZENGİN
Bakmayın siz karanlık her çöktüğünde cıvıl cıvıl, rengarenk ışıkların yandığına…
Her odada ayrı bir dert var.
Bazen umut bazen umutsuzluk var.
Dindirilmekten yorgun düşmüş acılar, gülmeye hasret hayatlar var.
Uzundur geceler burada.
Gelmeyen sıralar, yıllar, aylar, günler sonrasına sarkan tedaviler, geçmeyen saatler, dinmeyen ağrılar, hasta hayatlar, bitkin bedenler...
Şifa ile cefanın, neşe ile hüznün kavgasıdır hastaneler...
Hasta olmanın çaresizliği, refakatçi durmanın uykusuzluğu, pencerenin dışında kalan hayatların gereksiz merakıdır.
Taburcu olmanın, sevinci bile yarımdır burada, çünkü geride kalan sağlığındır, harcadığın acıdır, koridorlarına haykırdığın sessiz feryadın, duvarlarına bakıp yalnızlığına baktığın canındır...
Çocukluğundan bugüne dilinden düşmeyen, en sevdiğin şarkının ıslığına sığdırdığın, elinden bir şey gelmemesine sakladığın o an, aslında akmasın diye direndiğin gözyaşındır, kanındır, sana hayat veren kadındır.
Bilir misiniz bilmem hastane önünde incir ağacı türküsünü...
Çünkü camdan bakan herkesin var burada hüzünlü bir öyküsü.
Hem boşuna söylenmedi o türküde "Ellerin vatanı bana yurt oldu" sözü...
Allah kimseyi hastanesiz, doktorsuz bırakmasın, ama buralara da koymasın!
Geçmesini isteyen herkese geçmiş olsun.
