AYNI YÜZLER AYNI ŞEYLER
Cafer ZENGİN
Sıkılmış bu şehirde herkes belli…
STK’cısı sıkılmış…
Belediye başkanı sıkılmış…
Milletvekili sıkılmış…
İl başkanı sıkılmış…
Müdürler sıkılmış…
Esnaf sıkılmış…
İşçi sıkılmış…
Vatandaş sıkılmış…
Niye sıkılmasınlar ki?
Hep aynı kişiler değil mi gözlerimize görünen, kulaklarımıza seslenen…
Aynı adaylar, aynı adamları ve aynı propagandaları…
Yıllardır aynı türküyü çığırıyorlar…
Aynı hizmetleri anlatıyorlar…
Eskisi gidiyor, yenisi de aynı şeyleri söyleyip duruyor…
Ya da gelen, gideni aratıyor.
Peki neden?
Hiç mi yenilenmeyecek bu yüzler…
Örneğin odalar hep aynı kişilere mi makam ya da basamak olacak?
Siyaset aynı kişilere mi hep vitrin olacak?
Başkanlıklar, pembe koltuklar hep aynı kişilere mi parsellenecek?
Milletvekilliği lotosu hep aynı kişiler üzerinden mi oynanacak?
Bu şehirde sen, ben, bizim oğlan mı hep halaya duracak?
Neden kimseden tık çıkamayacak ve hep birilerinin dediği olacak?
Demem o ki;
Köşesine çekilmiş herkes bu şehirde.
Aynı tas aynı hamam slogan olmuş, ölü toprağı serilmiş
ruhlara…
Bedenler çaresiz, insanlar fikirsiz ve insanlık adına darda.
Konuşacaklar da konuşmuyor artık orada ya da burada.
Sessizlik, “bana dokunmayan yılan bin yaşasın” gelenek oluyor ve korkutuyor çok yazık.
Haksızlık karşısında susarak herkes atıyor aslında birbirine kazık…
Uzun lafın kısasında, sıkılmış bu şehirde herkes çok belli…
Çünkü aynı yüzler, aynı şeyleri söyleyip duruyor öteden beri…
